Aby dobrze zrozumieć i opracować nadany nam temat „Słowiański przepych barokowego dworu”, najpierw wypisałam wszystkie moje skojarzenia.

Słowiańskość – czyli dla mnie kobiecość, delikatność, blond włosy związane w warkocz, wianek na głowie, spódnice z koła, które wirują w tańcu, wycinanki kurpiowskie, malowidła łowickie.

Przepych – nadmiar wzorów, wielowarstwowość, złoto.

Barok – perła; jasne, pastelowe malowidła na sufitach okalane złotem, małe pulchne aniołki, putty; zawijane wzory; Ekstaza świętej Teresy, Giovanniego Lorenzo Berniniego; atłasowe, gładkie, długie suknie odcinane pod biustem, wzorzyste męskie stroje, szerokie spodnie i dopasowane kaftany.

Dwór – piękne wymalowane kobiety otaczające królową i dumni mężczyźni w orszaku króla; portrety i malowidła rodzinne wiszące w ogromnych salach.

Opracowując w ten sposób temat wiedziałam, że będę dążyć do tego, aby kreacja była warstwowa, swobodna i poruszająca się wraz z postacią. U barokowych twórców ważny był ruch i dynamika. Chciałam okrasić wszystko zdobieniami nawiązującymi zarówno do barokowych zawijasów, jak i słowiańskich wycinanek, połączyć kilka wzorów. Barok to w tłumaczeniu nieregularna perła, dlatego kamień ten miał całość ze sobą łączyć i nadawać mu spójności. Ponieważ temat realizowany jest współcześnie, chciałam zachować też obecne kanony i nadać mu odrobinę nonszalancji i współczesności.